DELUSIONS (Bilingual Farsi)

Delusions of (Western) Policy Makers

Speech by His Highness Prince Reza Pahlavi

April 03, 2007

Regime Change or Behavior Change: A false choice. Ladies and gentlemen, distinguished guests good afternoon. Allow me to express my gratitude for the invitation to be with you today. To many of you whom I know personally, I extend my admiration and respect for the great work you have done over the years. To those I meet for the first time, thank you for letting me have the privilege of getting to know you. The Hudson Institute’s proud tradition of service to world peace includes the great work of those, like Herman Kahn, who dared to “think the unthinkable.” You can imagine the depth of my sorrow that today, the “unthinkable” concerns my homeland. The latest Presidential National Security Directive names the Islamic Republic of Iran as the greatest threat to international peace, security and stability. That is principally because permitting the foremost state-sponsor of terrorism to acquire nuclear weapons is unthinkable. What has changed from Herman Kahn’s era is that mutual assured destruction (MAD) worked against a rival that defined its interests in this material world. Messrs. Khamenei, Ahmadinejad and many of their cohorts do not. How can assured destruction deter those who glorify self-destruction and call it martyrdom? Just as suicide bombing has changed domestic security policies, dealing with the nuclearization of this new kind of “other-worldly” state requires a different approach in international relations. Far from acting to avoid assured destruction, they invite it with tireless exaltation of martyrdom! Which brings us to the question, what could be done? The current debate on Iran seems to have reduced the question to a choice between regime change and behavior change. That is a false choice. It is also a formulation preferred by those who do not mind loading the dice in favor of longer life for Iran’s clerical regime. This is because short memories equate regime change with the use of force in Iraq. The unique mistakes in Iraq, however, should not sully regime change, which wasn’t such a bad phrase during the Cold War era, just two decades ago: President Reagan knew that he would not get behavior change from the Soviet regime unless he seemed serious about changing it. The actual change was a happy byproduct, which spelled the end of the Marxist mystique. East-European youth backpacked their way to the West to tell fellow students about the wide chasm between the deceptive promise of Marxism and its wretched reality. Long lines to take Marxist courses disappeared in Universities, from Buenos Aires to Paris. Similarly, I am convinced once the people bring down the clerical regime, with Iranian journalists, intellectuals and students free to travel, they will have the same shattering impact on the appeal of Islamist theocracy throughout the Moslem world. Ah, but Russia was more modern than the Middle East, riper for democracy – some say. They are perhaps unaware that Iran had a democratic “Constitutional Revolution,” fully 100 years ago, when Russia was still Czarist. They would be much surprised to learn that, in 1914, the Times of London wrote that British Parliamentarians would be well served to emulate democratic practices from their counterparts, in Iran’s Majless (parliament)! They know even less about the differences between Iran, which was never colonized, and Iraq, whose constituent parts were governed separately under Ottoman rule, which decapitated its independent political institutions and postponed our Iraqi brethren’s opportunity to develop a sense of nationhood. Still, it was easier to talk favorably about regime change in 2004 or 2005, when Iraqis were celebrating free elections and the Cedar Revolution was gaining steam in Lebanon. That is when Tehran’s theocrats and Syria’s Assad sensed the danger and set out to kill the hope for democracy in the region. They exploited religious and ethnic divisions to create a quagmire as a no-trespass sign to the rest of the world: Shelve any plans for democracy in the region, from the subcontinent to the Mediterranean, and from the Caspian to the Persian Gulf – read the sign. The Baker-Hamilton Report is a tacit acceptance of that no-trespass sign. Unfortunately, the report does not indicate how one can reach an agreement with the Islamic Republic, whose primary purpose is to humiliate the US in the theater of the Moslem world. There is method to their madness: The theocracy’s anachronistic life is mortgaged on proving to regional governments, and non-governmental forces, that those who oppose America will defeat those who cooperate with her. The State Department’s policy on Iran relies on diplomatic isolation and economic pressure. It is more hard-nosed than Baker-Hamilton, but it still suffers from the flaws of "realpolitik" when facing an irrational actor. Isolation? What isolation, demands President Ahmadinejad! The day he was squaring off against President Bush at the UN General Assembly, last fall, 118 out of the 192 nations present, more than 60%, were with him. He had just come from Cuba, where he had secured the support of the non-aligned movement. He had been received like a rock star by radical students in Indonesia, applauded by Castro in Cuba, and bear-hugged by Chavez in Venezuela. Those in Foggy Bottom who think they can make Ahmadinejad feel isolated simply cannot see the world through his eyes. Even if he felt isolated, it is doubtful he would change his behavior. Even the threat of force is not enough to sway someone whose deepest beliefs welcome Armageddon – to expedite the return of the twelfth Imam, his messiah! As for economic pressures, recent history should have convinced us that they are not enough to change the behavior of a regime that does not care about the welfare of its people. In more than two years of negotiations, Iran’s major European trade partners, Germany, France and Britain played with numerous combinations of economic threats and incentives, before they threw in the towel. The International Atomic Energy Agency reported Iran to the UN Security Council shortly thereafter. Backed by the Russians and the Chinese, last June the US joined the Europeans to offer a very generous incentive package, should the regime suspend enrichment of uranium. Two deadlines came and passed, with the Islamic Republic dancing around the proposal, but not addressing its substance. Just as Presidents Bush, Putin and Chirac, Prime Minister Blair, and Chancellor Merkel were about to discuss what to do, Hizbullah crossed the Israeli border and took two hostages. Thus, the war precipitated by the Islamic Republic’s client washed discussions of pressuring Iran off the agenda at the St. Petersburg G8 Summit, late July of last year. It should not come as a surprise any longer that, three more deadlines and three UN Security Council resolutions later, we are back at the same old dance; except it has become more deadly, considering the regime’s plan for three thousand centrifuges and new restrictions placed on international inspections of Iran’s nuclear facilities; begging the question: To what level could unilateral US sanctions be expanded to, or what other UN sanctions could be acceptable to Russia and China? In short, US foreign policy and international pressure are reaching their limit, while the government whose head denies the Holocaust and wants an entire nation wiped off the map, is inching ever closer to the bomb! Having removed the Taliban and Saddam - two walls of Iran’s containment - having approached the limits of diplomatic and economic pressures, many discussions of US options now teeter between war and surrender. Surrender, by the way, has a fascinating new name: Engage and Deter! We engaged China to get out of Vietnam, why can’t we do the same with Iran to exit Iraq? That was the question put to the Senate Foreign Relations Committee by a Council of Foreign Relations fellow, who seemed to put some Senators in deep thought. We deterred the Soviet Union, why can’t we deter Iran, is more music to the ears of the Islamic Republic, playing in Washington these days. Perhaps, it is the current mood of desperation on Iraq, but few policymakers seem to peel these thin disguises of surrender and see through the false parallels and specious arguments: A cursory review of history will demonstrate that Henry Kissinger’s deal with China was possible because the latter saw the Soviets as the principal threat to her security. He knew how real that threat was when Leonid Brezhnev asked President Nixon to give him a free hand with China and stay out of a potential Sino-Soviet nuclear conflict. There is today, no such parallel with the Islamic Republic, which does not see a third party as the principal threat, let alone seeing the US as a possible savior! In this new disguise for surrender, mention of deterrence is even less valid, but requires more insight to expose. During the cold war, nuclear deterrence gave the West an advantage: the Warsaw Pact’s conventional forces were quantitatively superior and nuclear arms acted as an equalizer in the European theater. In the Persian Gulf today, it is the US that has overwhelming conventional superiority. Should the Islamic Republic get the bomb, it will equalize that superiority and deter a high-intensity conventional attack. The nuclear shield will, thus, open the hands of the Islamic Republic to expand low intensity violence -- a.k.a. terrorism -- in furtherance of its constitutional mission of exporting Islamic Revolution. Hamas, Hizbullah, the Mahdi Army, the Badr Brigade and the like will then look ten feet taller than their intimidated moderate rivals. As one witness after another comforts Congressional leaders that the Islamic Republic can be deterred, I do not hear the riposte that even their best scenario means unshackling terrorism, let alone their worst! Nor does the administration seem to be able to lead Congress away from such harmful and deceptive advice, because it is ill-equipped to deal with unconventional states. Washington’s foreign policy is shaped by the State Department that understands diplomacy and the Defense Department that understands war. Both institutions are legacies of the state-centric view of the world which was consistent with the reality of international politics right after World War II – but not today, not after the Cold War. The Departments of State and Defense were not structured to help “velvet” revolutions, which have been the most significant patterns of positive change in the world since the Cold War. The problem is that the US does not have a third foreign policy department; one that understands, and can deal, with the peoples of the transitional world, not just their failed states. Is it all lost then? Are we back to war or surrender? Far from it! We haven’t focused on the greatest ally of the Free World in the Moslem World: the people of Iran. Three Iranian social groups, the women, youth and ethnic groups, as well as four professional and working groups, educators, lawyers, journalists and industrial labor, have been at the forefront of protests against and defiance of the Islamic Republic. Two of the top three Iranian cities, Tabriz and Mashhad, as well as other major cities, such as Sanandaj, have been out of government control, for days at a time. The principal reason why the vast majority of Iranians who want to reclaim peace and prosperity have not succeeded against the Islamic Republic is because they are prevented from communicating – with each other, and with the free world. Inside Iran, the government controls mass media with an iron fist. Even “Bloggers” with a limited audience are arrested, let alone published journalists – and there are more of them in jail than anywhere in the world. A must have for Iran’s pro-democracy movement is media that can connect Iranian activists inside Iran with each other. As I have mentioned before, there are a thousand circles of protest in Iran, but no nationwide medium to connect them. Since the government will not tolerate such a medium inside Iran, it has to be done from outside.

As some of you may know, there are a few under-funded amateur-video type satellite television stations, beaming into Iran from the West. But they cannot even afford decent old movies, let alone produce meaningful programming. Then there is the Voice of America Radio and Television, and a forthcoming TV channel by the BBC. Although much improved, their governmental mission statements and cautious bureaucracies have not, and are not likely to, make a serious impact in Iran. What is needed is engaging programming that builds audience share by truly reflecting the needs, grievances and resistance of Iranian women, youth, ethnic groups and the professional groups. Given needed resources, modern technology makes it quite possible to have two-way communication between the politically active audience inside Iran and a medium outside which can connect them to each other. That is what it takes to mobilize the Iranian people – without whom, we are back to war or surrender. I never miss a chance to reject military action against my homeland. I am against war. I hope you are too, and I can not believe that you would be for surrender. Thus, we are left with regime change vs. behavior change. And as indicated earlier, that is a false choice. So what is the right choice? Like most totalitarian leaders, Iran’s Supreme Islamist leader wakes up every morning wondering if the morale and ideological glue of his security forces will hold. To strengthen their spine, he feels he has to take tough, uncompromising stands against his ideological adversaries – liberal democracies in general, and the United States and Israel in particular. The reckless self-righteousness of his “other-worldly” ideology will continue this course, until a final collision. This behavior will not change unless he wakes up one morning with an even greater fear: seeing the Iranian people joining hands and rising up against his theocratic tyranny. Unlike forgetful analysts in the West, he knows the Iranian people have changed their regimes many times before, when they had far less reasons to do so. He watches carefully for the signs of history repeating itself. Once he sees those signs, and only then, will he change his behavior. That is why idealism and realism, behavior change and regime change do not require different policies but the same: empowering the Iranian people. This is my political mission in life. I ask for your support, and thank you sincerely for sharing some of your valuable time with me. سوم آوریل ۲۰۰۷ نیویورک، موسسه تحقیقاتی هادسن تغییر رژیم یا تغییر رفتار رژیم: گزینشی بی تفاوت رضا پهلوی خانمها و آقایان، میهمانان عالیقدر عصر شما بخیر. اجازه میخواهم که قدردانی خود را نسبت به دعوتی که از من شده است ابراز کنم. تلاش های بسیاری از شما، که من شخصا میشناسم ، برای ساختن دنیائی بهتر ، برای من بسیار قابل تحسین است. از کسانی که امروز برای اولین بار آشنا میشویم، بسیار سپاسگزارم که فرصتی پیش آمده تا با هم آشنا شویم. موسسه هادسن خدمات بزرگی به پیشرفت صلح در جهان کرده است. از جمله خدمات عظیم هرمان کان، که شهامت آنرا داشت که به مسائلی بیاندیشد که غیر قابل تصور بودند. متاسفانه آنچه غیرقابل تصوراست، امروز دارد در میهن من شکل میگیرد و من از این بابت بسیار غمگینم. آخرین رهنمون امنیت ملی که از سوی رئیس جمهوری آمریکا صادر شده است، جمهوری اسلامی را بزرگترین خطر برای صلح بین المللی، امنیت و ثبات نامیده است. این بیشتر از آن رو است که دستیابی به سلاح های اتمی برای رژیمی که سرآمد تروریسم بین المللی است غیر قابل تصور است. آنچه که از دوران هرمان کان دگرگون شده اینست که تئوری " انهدام قطعی و متقابل" تنها در مقابل هماوردی کاربرد داشت که برای سود مردمش دراین جهان مادی احساس مسئولیت میکرد. آقایان خامنه ای ، احمدی نژاد وهمفکرانشان این چنین نمی اندیشند. چگونه میتوان انتظار داشت که انهدام قطعی و متقابل عامل بازدارنده کسانی شود که مرگ و نابودی خود را با شکوه جلوه داده و آنرا شهادت می نامند. همانگونه که حملات انتحاری سیاست های امنیتی ملی را دگرگون کرده اند، رویاروئی با اتمی شدن نظام های آنجهانی نیز رویکردی متفاوت از روابط متعارف بین المللی می طلبد. نه تنها آنان هیچ تلاشی برای رفع خطر انهدام قطعی نخواهند کرد، بلکه با شور و شعف از شهادت استقبال خواهند کرد. و این ما را به پرسش اصلی میرساند: چه باید کرد؟ چنین به نظر می رسد که بحث های کنونی در باره ایران این پرسش را به گزینشی میان تغییر رژیم یا تغییر رفتار رژیم فرو کاسته اند. اما در عمل تفاوتی بین این دو گزینه نیست، اینگونه مطرح کردن پرسش بسود آنان است که بطولانی ترکردن عمر رژیم جمهوری اسلامی علاقمند هستند، زیرا امروزه خاطره های کوتاه عبارت تغییر رژیم را با حملۀ نظامی به عراق مترادف کرده است. اشتباه منحصر بفردی که در عراق رخ داد نباید مایۀ مخدوش شدن عبارت تغییررژیم شود، عبارتی که تنها دو دهۀ پیش چندان نامتناسب به نظر نمیرسید. پرزیدنت ریگان به درستی در یافته بود که اتحاد جماهیر شوروی هیچ تغییری در رفتار خود ایجاد نمیکند مگر اینکه خود وی در سیاست تغییر آن رژیم جدی بنظربرسد. تغییرات واقعی متعاقب سیاست های وی، نتیجۀ فرخنده ای داشت که به پایان جاذبۀ کاذب مارکسیزم انجامید. جوانان اروپای شرقی، کوله پشتی به پشت، به طرف غرب سرازیر شدند تا به دانشجویان هم سن و سال خود از شکاف ژرف بین وعده های تهی مارکسیستی و واقعیات فلاکت بار آن بگویند. صف طولانی دانشجویان از بوئنوس آیرس تا پاریس، برای ثبت نام در کلاس های مارکسیستی به ناگهان ناپدید شد. من ایمان دارم که پس از سرنگونی رژیم اسلامی توسط مردم ایران، روزنامه نگاران، دانشجویان و روشنفکران ایرانی نیز با آزادی در جهان اسلامی سفر کرده و به همان شیوه فرق بین وعده های کاذب حکومت دین سالار را با واقعیت نکبت بار آن برملا خواهند کرد. شاید بعضی چنین تصور کنند که روسیه بیشتر از ایران برای گذار به دموکراسی آمادگی داشت. باید به آنان خاطر نشان کرد که بیش از صد سال پیش انقلاب دموکراتیک مشروطه در ایران به وقوع پیوست – و این در زمانی بود که روسیه هنوز تحت دیکتاتوری تزاری بود. تعجب آنان بیشتر خواهد شد اگر بدانند که در سال ۱۹۱۴، روزنامۀ تایمز لندن نوشت که نمایندگان مجلس انگلستان باید درس دموکراسی را از همتایان ایرانی خود بیاموزند. آگاهی آنان از تفاوتهای بین ایران و عراق حتی کمتر است. ایران هرگز مستعمره نبوده است اما بخشهای مختلف عراق در زمان عثمانی جداگانه اداره میشدند واین نهاد های مستقل سیاسی دیرین این بخش ها را از میان برد. امپراطوری عثمانی دست یافتن برادران عراقی ما به یک هویت مشترک ملی را بعقب انداخت. با وجود این، در سالهای ۲۰۰۴ یا ۲۰۰۵ که مردم عراق انتخابات آزاد را جشن گرفتند و انقلاب سرو در لبنان پای میگرفت سخن گفتن از تغییر رژیم مقبول تربود. در همین زمان، دین سالاران ایران و سران سوریه متوجۀ خطر قریب الوقوع شده و تصمیم گرفتند تا امید دموکراسی را در منطقه از بین ببرند. آنان با سوء استفاده از اختلافات مذهبی و قومی، باتلاقی در عراق ایجاد کردند که به مثابه نشان «ورود ممنوع» از هر گونه تحول در منطقه جلوگیری کند. این نشان «ورود ممنوع» اخطاری بود به غرب که برنامۀ پیشرفت دموکراسی در منطقه ، از شبه قارۀ هند تا دریای مدیترانه، و از دریای مازندران تا خلیج فارس را فراموش کنید! گزارش بیکر- هامیلتون قبول ضمنی پیام این نشان «ورود ممنوع» است. متاسفانه این گزارش توضیح نمیدهد که چگونه میتوان با جمهوری اسلامی، که بقایش نیازمند خوار کردن هرچه بیشتر آمریکا درجهان اسلامی است، به توافق رسید. زندگی ضد تاریخ این رژیم در گروی آن است که به دولتهای منطقه، و حتی به سازمانهای غیر دولتی، ثابت کند که آنان که با آمریکا مقابله و ستیز میکنند بر آنان که با آمریکا همکاری میکنند چیره خواهند شد. سیاست های وزارت خارجه آمریکا بر انزوای سیاسی رژیم اسلامی و ایجاد فشارهای اقتصادی بنا گرفته است. البته این روش، سرسخت تر از رویکرد بیکر- هامیلتون است اما بازکافی نیست. انزوا؟ آقای احمدی نژاد می پرسد، کدام انزوا؟ روزی که او در مجمع عمومی سازمان ملل با پرزیدنت بوش تسویه حساب میکرد، ۱۱۸ کشور از ۱۹۲ کشور عضو ( بیش از۶۰ در صد ) به موضع او تمایل داشتند! او به تازگی از سفر کوبا بازگشته بود که درآن پشتیبانی جنبش غیر متعهد را جلب کرده بود. استقبالی که دانشجویان رادیکال اندونزی از او کرده بودند برازندۀ ستاره های راک اند رول بود. وی مورد تشویق کاسترو قرار گرفته و چاوز وی را به سختی در آغوش کشیده بود. آنانی که در وزارت خارجه آمریکا در تصور انزوای احمدی نژاد هستند دنیا را از دیدگاه او نمی بینند. حتی اگر او احساس انزوا کند، هرگز این احساس به تغییر رفتار او نخواهد انجامید. حتی تهدید نظامی هم برای کسی که یک فاجعه را بعنوان پیش درآمد بازگشت امام زمان می طلبد، کارگر نخواهد بود. در مورد فشار های اقتصادی : تاریخ معاصر باید به ما آموخته باشد که فشار های اقتصادی بر نظام هائی که به رفاه و آسایش مردم خود اهمییت نمی نهند ، موثر نیست. بیش از دو سال طول کشید تا دولتهای اروپائی هرگونه فشار و امتیاز اقتصادی را امتحان کنند تا متوجه شوند که چنین سیاستهائی در قبال جمهوری اسلامی بی اثر است. بلافاصله پس از آن، سازمان بین المللی انرژی اتمی تخلفات ایران را به شورای امنیت سازمان ملل متحد گزارش کرد. در ماه جون سال گذشته، با پشتیبانی چین و روسیه، آمریکا به کشور های اروپائی ملحق شد تا امتیاز های اقتصادی بسیاری را به ایران پیشنهاد کنند، به شرط این که جمهوری اسلامی دست از غنی سازی اورانیوم بر دارد. دو ضرب الاجل، یکی پس از دیگری گذشتند ولی رژیم اسلامی به بازیهای خود ادامه داد و پاسخ روشنی به پیشنهاد ها نداد. زمانی که پرزیدنت ها بوش، پوتین ، شیراک و نخست وزیر بلر و صدر اعظم مرکل در حال تصمیم گیری بودند حزب الله از مرز اسرائیل عبور کرد و سربازان اسرائیلی را به گروگان گرفت. جنگی که توسط عوامل رژیم اسلامی شروع شد، موضوع گفتگوهای کنفرانس ج- ۸ در اواخر جولای سال گذشته را از اعمال فشار بر رژیم اسلامی منحرف کرد. نباید مایۀ تعجب شود که سه قطعنامه شورای امنیت و سه ضرب الاجل دیگر نیز گذشته است ولی در مذاکرات هیچ پیشرفتی حاصل نشده است. با این تفاوت که اکنون با اعلام برنامه های گسترده ترتغلیظ اورانیوم از سوی رژیم و محدودتر کردن بازدید کارگزاران بین المللی از تاسیسات ایران، بازی مرگبار تر شده است. لازم است به این پرسش بپردازیم: که تحریم های اقتصادی یکجانبه از سوی آمریکا تا چه حد می توانند گسترش یابد ؟ یا، کدام تحریم های دیگر از سوی سازمان ملل متحد می تواند مورد قبول روسیه و چین قرار بگیرد؟ به بیان دیگر، درحالی که سیاست خارجی آمریکا و فشار های بین المللی به حداکثرممکن خود نزدیک میشوند، دولتی که رئیس آن منکر هولوکاست است ومیگوید که اسرائیل باید از نقشه جهان پاک شود ، هر لحظه به بمب اتم نزدیکتر میشود. از یک سو برداشته شدن دو عامل بازدارندۀ جمهوری اسلامی، طالبان و صدام، و از سوی دیگر به انتها رسیدن راه حل های دیپلماتیک و فشار های اقتصادی ، برای بسیاری چنین مینماید که امروز گزینه های آمریکا در قبال جمهوری اسلامی به جنگ یا تسلیم محدود شده است. تسلیم، این روزها نام و تعبیر تازه ای پیدا کرده: «به سوی خود کشیدن و بازداشتن». اگر قادر بودیم که چین را به سوی خود جلب کنیم تا از ویتنام خارج شویم چرا نمی توانیم جمهوری اسلامی را همراه کنیم تا بتوانیم از عراق خارج شویم؟ این پرسشی بود که توسط یکی از اعضای شورای روابط خارجی در سنای آمریکا مطرح شد و برخی از سناتور ها را به تفکر عمیقی فرو برد. اگر قادر به بازداشتن اتحاد شوروی شدیم، چرا نتوانیم یک جمهوری اسلامی اتمی را درآینده بازداریم؟ این نیز برای سران جمهوری اسلامی آهنگی بسیار خوش نوا است که این روزها در واشنگتن نواخته میشود. شاید اینها همه ناشی از روحیه یاس و نومیدی از شرایط عراق باشد. اما تعداد سیاستگذارانی که بحث تسلیم و خطرات ناشی از آن را عمیقا درک کنند و درگیر بحث های موازی و انحرافی نشوند انگشت شمار است. کوتاه نگاهی به تاریخ معاصر کافی است تا درک کنیم که توافق های هنری کیسینجر با چین و همکاری های متعاقب آمریکا و چین بر این اصل استوار بود که چین از اتحاد شوروی احساس خطر جدی میکرد. کیسینجر آگاهی کامل داشت و میدانست که چنین خطری بسیار جدی است ، بخصوص وقتی که لئونید برژنف از نیکسون خواست که در صورت وقوع جنگ اتمی بین چین و شوروی ، آمریکا بی طرف باقی بماند. چنین شرایطی اکنون وجود ندارند. جمهوری اسلامی از جانب دولت سومی احساس خطر نمیکند چه رسد به اینکه به آمریکا به عنوان ناجی خود نگاه کند. در چنین تحریفی از واژۀ تسلیم، بحث « بازداشتن» درمورد جمهوری اسلامی از بار منطقی کمتری بهره مند است ولی نیاز به توضیح بیشتری دارد. در زمان جنگ سرد، سیاست بازداری موجب امتیازی برای غرب بود. نیروهای غیراتمی پیمان ورشو از کمیت بیشتری برخوردار بودند که بازدارندگی دو جانبۀ اتمی آنرا خنثی میکرد، اما در خلیج فارس، این نیروهای غیراتمی آمریکاست که از برتری قابل توجهی برخوردار است. اگر جمهوری اسلامی به بمب اتمی دست یابد، آن برتری را خنثی کرده و تحت سپراتمی دستش برای اعمال خشونت های با شدت پائین (بخوانید تروریسم) باز خواهد شد، آنگاه جمهوری اسلامی میتواند با عملیات چریکی مستقیم و غیرمستقیم (توسط حماس، حزب الله، ارتش مهدی، بدر و امثالهم) به مسئولیتی که تحت قانون اساسی اش دارد برای صدورانقلاب اسلامی بپردازد. در حالیکه متخصصان امور خاورمیانه، یکی پس از دیگری، به سران کنگره آمریکا تسلی می دهند که جمهوری اسلامی قابل بازدارندگی است، من نشنیده ام که کسی گوشزد کند که حتی در بهترین حالت، نتیجه چنین سیاست هائی رها کردن عوامل تروریسم از قید و بند است ، چه برسد به بدترین حالت! به نظر نمیرسد که متصدیان قوۀ مجریه نیز قادر بوده اند تا رهبران کنگره را از چنین نظرات گمراه کننده بر حذر دارند. شاید به این دلیل که آمادگی پرداختن به مسائلی که توسط دولتهای غیر متعارف پدید می آیند را ندارند. سیاستگذاری خارجی آمریکا بدست وزارت خارجه است که دیپلماسی را خوب می شناسد و وزارت دفاع که جنگ را. هر دو نهاد بازمانده عصری هستند که سیاست بین المللی را در سیاست بین دول خلاصه میکرد، که این با واقعیت های جهان پس از جنگ جهانی دوم مطابقت داشت – ولی نه با دنیای امروز، نه دنیای پس از جنگ سرد. ساخت و ترکیب وزارتخانه های دفاع و خارجه ، آمادگی لازم برای پشتیبانی از انقلابهای مخملی را ندارد، انقلابهائی که موفق ترین نوع تحول مثبت و دموکراتیک در جهان پس از اواخرجنگ سرد بوده اند. مشکل اینجاست که آمریکا اداره سومی برای تدوین سیاست خارجی ندارد، اداره ای که درک عمیقی از شرایط مردم در کشور های در حال گذار به دموکراسی و تعامل با آنانرا داشته باشد، نه فقط توان تعامل و یا رویارویی با دولت های آنها که در بسیاری از موارد فقط با سرکوبی و تهدید صلح میتوانند به حیات خود ادامه دهند. آیا هیچ امیدی نیست؟ آیا باید به همان راه حل یا جنگ یا تسلیم برگردیم؟ ابدا. هنوز توجه کافی به بزرگترین متحد جهان غرب در دنیای اسلام معطوف نشده است: مردم ایران. سه گروه اجتماعی ایرانی یعنی زنان، جوانان و اقوام و چهار گروه حرفه ای متشکل ازفرهنگیان، وکلای دادگستری، روزنامه نگاران و کارگران صنعتی در خط اول اعتراض بر علیه جمهوری اسلامی بوده اند. شهرهای مهم ایران، مانند، تبریز و مشهد و سنندج روز ها از کنترل رژیم خارج بوده اند. دلیل اصلی اینکه هنوزمردم ایران برجمهوری اسلامی پیروز نشده اند، این است که توانائی ارتباط با یکدیگر و با جهان خارج را ندارند. در درون ایران، کنترل کامل وسائل ارتباط جمعی در دست دولت است. حتی وبلاگ نویس های ایرانی که دامنه مخاطبینشان بسیار محدود است ، در معرض تهدید دائم و دستگیری قرار دارند چه رسد به روزنامه نگاران. تعداد روزنامه نگاران در بند ایرانی از هر کشور دیگر در خاورمیانه بیشتر است. مهمترین ابزاری که مبارزین آزادیخواه ایرانی به آن نیاز دارند وسایل ارتباط جمعی است که آنها ها را با هم مرتبط کند. در ایران هزاران حلقۀ مبارزه و اعتراض وجود دارد که ازوسایل ارتباطی که آنان را بهم وصل کند برخوردارنیستند. از آنجا که حکومت اسلامی به چنین وسیله ارتباط جمعی درداخل کشور اجازه فعالیت نخواهد داد، الزاما باید با بهره گیری ازتکنولوژی مدرن آن حلقه های اعتراض را از خارج ازکشور بهم وصل کرد. همانگونه که برخی از شما آگاهید، چندین وسیله ارتباط ویدیوئی آماتور با بودجه های بسیار ناچیز در غرب وجود دارد که به سوی ایران برنامه پخش میکنند. اما آنها حتی بودجه کافی برای پخش فیلم های قدیمی را هم ندارند چه رسد به اینکه برنامه های موثر تولید کنند. برنامه های رادیو تلویزیونی صدای آمریکا و برنامه تلویزیونی بی بی سی نیز، که قرار است بزودی برقرار شود، بسیار بهبود پیدا کرده است اما ماموریت دولتی و بوروکراسی محتاط آنها مانع تاثیر جدی بر روند تحولات ایران میباشد. آنچه که به آن نیاز است برنامه های قابل توجه و جذابی است که با گزارشهای دقیق از نیاز ها، نارضایتی ها و مبارزات زنان ، جوانان، اقوام ایرانی و گروه های حرفه ای، توجه مردم را به خود جلب کند. تکنولوژی مدرن ارتباط دو طرفه میان مبارزان سیاسی را بسیار آسان تر کرده است. این همان چیزی است که بسیج عمومی مردم ایران را ممکن خواهد کرد. مردمی که بدون حضور آنان در صحنه، راهی بجز جنگ یا تسلیم ممکن نیست. من از هر فرصتی استفاده میکنم تا اقدام نظامی بر علیه کشورم را رد کنم. من علیه جنگ و خونریزی هستم. امیدوارم که شما نیز مانند من فکر کنید. همچنین نمیتوانم تصور کنم که شما با تسلیم هم موافق باشید. پس گزینه هایی بجز تغییر رژیم یا تغییر رفتار باقی نمی ماند ولی همانطور که قبلا به آن اشاره کردم این گزینشی بدون تفاوت بدین معنا که در عمل راه رسیدن به هر دو یکی است: فعال شدن مردم ایران درمقابل جمهوری اسلامی. همانند سایر رهبران توتالیتر، رهبرجمهوری اسلامی نیز، هر بامداد نگران روحیه و انسجام ایدئولوژیک نیروهای سرکوب خود است که مبادا از هم گسیخته شوند. برای حفظ این روحیه، وی ناچار است مواضع قاطع در قبال رقبای ایدئولوژیکی خود بگیرد. یعنی دموکراسی های لیبرال بطور کلی و آمریکا و اسرائیل بطور خاص. تفکر آنجهانی وعدم مسئولیت وی به این جهان باعث خواهد شد که تا تصادم نهایی، همچنان به رفتار کنونی خود ادامه دهد. رفتار وی تغییر نخواهد کرد مگر اینکه با وحشتی بزرگتر روبرو شود: روزی که مردم ایران دست در دست یکدیگر بر علیه استبداد حرکت کنند. برخلاف نظریه پردازان فراموشکار غربی، او به نیکی آگاه است که مردم ایران بار ها رژیم حکومتی خود را تغییر داده اند. حتی زمانی که دلایل بسیار کمتری برای آن داشتند. او به دقت نگران نشانه های تکرار تاریخ است. به محض اینکه این علائم را دید، رفتار خود را نیز تغییر خواهد داد. از همین روی، ایده آلیسم و واقع گرائی، تغییر رژیم یا تغییر رفتار ، به سیاست های مختلفی نمی انجامند، بلکه لازمۀ همۀ آنها یک سیاست است: پشتیبانی از، و نیرو مند تر کردن مردم ایران. این ماموریت زندگی من است. از شما میخواهم که من را در این امر یاری کنید، با تشکر از وقتی که با من گذراندید. *****